Beyinde Pokemon için özel bir bölge var

Çocukluğunda Pokemon oynamış yetişkinlerin beyinlerini inceleyen araştırmacılar, bu insanların beyninde, çizgi film karakterlerine, diğer fotoğraflardan daha fazla yanıt veren bir bölge olduğunu gördü. Daha önemlisi, bu araştırma yöntemi bize beynin görsel verilerin nasıl düzenlediğine dair yeni bilgiler sundu.

Çalışma için araştırmacılar ‘deneyimli’ Pokemon oyuncularını (5-8 yaşları arasında Pokemon oyunu oynamış, daha sonra yetişkinliğinde de bu oyunları oynamaya devam etmiş kişileri) ve 11 acemi oyuncuyu bir araya getirdi. Öncelikle tüm katılımcılar, Pokemonların isimleri konusunda bir teste tabi tutuldu (Deneyimli oyuncuların Clefairy ve Chansey arasındaki farkı anlayabildiğinden emin olmak gerekiyordu). Daha sonra katılımcıların beyni taranırken 151 orijinal Pokemon’un fotoğrafları, sekizerli gruplar halinde gösterildi. Katılımcılar ayrıca hayvanlar, yüzler, arabalar, kelimeler, koridorlar ve diğer çizgi film karakterlerinin görsellerini de inceledi. Deneyimli Pokemon oyuncularında beynin belirli bir bölümünün Pokemon görsellerine, diğer görsellerden daha fazla tepki verdiği görüldü. Acemilerde ise bu bölgenin (hayvan görsellerini de işleyen oksipitotemporal sulkus bölgesi) Pokemonlar için herhangi farklı bir tepki verdiği görülmesi.

Pokemon oynayanlar farkında olmadan kendilerini bu deney için hazırlamış

Çocukken saatlerce Pokemon oynamış olmanın beyinde değişiklikler yaptığını görmek çok şaşırtıcı değil. Herhangi bir şeye o kadar uzun süre bakmak beyinde benzer bir etki yaratırdı. Belirli görsellere tepki veren belirli hücre kümeleri olduğunu zaten biliyoruz. Hatta Jennifer Aniston’ı tanıyan bir hücre kümesi bile bulunuyor. Daha büyük gizem ise beynin farklı görselleri ayrıştırmayı nasıl öğrendiği. Beynin hangi bölgesinin tepki vereceğini ne belirliyor? Beyin görselleri hareketli ya da sabit olmalarına göre farklı kategorilere mi ayırıyor? Ya da yuvarlaklık ve düzlük kategorizasyona etki ediyor mu?

Bunu incelemek için genellikle, beyinleri hala gelişmekte olan çocuklara yeni bir görsel gösterilir ve beynin hangi bölgesinin tepki verdiği incelenir. Çalışmanın yazarlarından Jesse Gomez, maymunlar üzerinde yapılan benzer bir çalışmadan ilham almış. Ama çocukları bir odaya kapatıp saatlerce yeni görsel uyaranları öğrenmelerini sağlamanın etiğe pek uygun olmadığını söyleyen Gomez bu işlem için çocukların aynı görseli aynı parlaklıkla, aynı uzaklıktan ve açıdan tekrar tekrar görmesi gerektiğini söylüyor.

Önce böyle bir projeyi hayata geçirmesinin mümkün olmayacağını düşünen Gomez daha sonra 1990’larda Game Boy platformunda oynanan Pokemon oyununun aslında çalışmanın tüm şartlarını sağladığını keşfetmiş. Kendisi de 6-7 yaşlarında Pokemon oyunları oynayan Gomez, kendi jenerasyonundan herkesin bu siyah beyaz ve sabit Pokemon görüntülerine saatlerce aynı uzaklıktan ve aynı açıdan baktığını söylüyor. Bu da çocukluğunda Pokemon oynayan kişileri ideal denekler haline getirdiğini söylüyor.

Teori doğrulanmış oldu

Çalışmadan elde edilen sonuçlar eksantriklik eğilimi adı verilen teoriyi destekliyor. Bu teori, baktığımız görselin boyutunun ve görsele baktığımız açının, beynin hangi bölümünün tepki vereceğini etkilediğini ileri sürüyor. Pokemon oyuncularının beyninde tepki veren bölge, insanların görsellere direkt olarak bakmasıyla ilişkilendirilmiş. Kimse Game Boy oynarken ekranı gözünün ucuyla takip etmediği için teori doğrulanmış oluyor.

Gomez daha önce de Pokemon’u kullanarak beyinde çalışmalar yapmıştı. Pokemonlara bakan çocukların beyin taramalarını da kaydeden araştırmacı, benzer yöntemlerin sesle ilgili çalışmalara da uygulanabileceğini söylüyor. Oyunlarda bir Pokemon ortaya çıktığında belirli bir ses duyuluyor. Gomez, beynin işitsel bölümünde de bir Pokemon bölgesi olup olmadığını görmenin ilginç olacağını söylüyor.

Kaynak: The Verge